Gisteren was ik na lange tijd weer eens met alle kinderen in de bibliotheek. Zo aan het begin van de zomervakantie hebben we de gewoonte om een stapel boeken te halen. Het werd een énorme stapel, want in de vakantie mogen er vijftien boeken mee en die ruimte wordt hier volledig benut.
Daniël (onze jongste van bijna 2) was ook mee. Hij kwam met een paar boeken uit de prentenboekenbak aanlopen en ik bedacht me dat het wel tijd was om ook een pasje voor hem te nemen. We gingen samen naar de servicebalie en een medewerkster van de bieb hielp ons. Ze zocht onder onze postcode naar m'n naam en kwam erachter dat dat jongetje op mijn schoot ons vijfde kindje is. En toen kwam die ontstellende blik die ik op zulke momenten wel vaker vang. (Pfff, zoveel?)
Soms blijft het bij die blik, maar vaker komen er vragen. De één vraagt zich af hóe ik dat dan allemaal doe. Heel begrijpelijk en in een vakantie vraag ik mezelf dat ook best regelmatig af. Dus dat zeg ik dan maar. Regelmatig krijg ik ook vragen die suggereren dat er dan vast een tiental komt. Of dat je op z'n minst en soort super-moeder bent die (over de grens van vier kinderen) geen beperkingen meer kent.
Ik realiseer me steeds meer dat een groot gezin in onze tijd een unicum is geworden. Soms ontmoet ik dan zomaar een andere moeder, waarmee ik hier een gesprek over heb. Zoals de moeder van een jongen die bij onze dochter Rachel op zwemles zat. Ik had haar al een aantal keer met haar vier kinderen gezien bij het wegbrengen. Tot we ons op een middag tijdens het wachten allebei vermaakten bij de speeltuin dichtbij het zwembad. We raakten in gesprek en ze stelde me de vraag: 'zou je nog meer kinderen willen?' We praatten er samen over door en ze vertelde me openhartig over háár kinderwens. Toen kwam ik er achter dat deze moslimvrouw hetzelfde dacht als ik. Ook voor haar was de zorg voor haar gezin een dagtaak geworden, ook zij genoot van het dagelijks samenzijn en optrekken met haar kinderen. Ze zou graag nog meer kinderen krijgen, maar ook zij wist niet precies wat de toekomst zou brengen.
In dezelfde speeltuin, die dicht bij twee enorme flatgebouwen staat, sprak ik een jonge alleenstaande moeder van twee kinderen. Ze was druk doende met haar zoontje van drie die nogal ondernemend was. Ze deed haar uiterste best om hem wat te helpen met glijden en schommelen, maar het viel haar zichtbaar moeilijk. Ze verzuchtte hoe zwaar het haar viel: ze zorgde dag en nacht alleen voor haar kinderen, de vader was niet meer in beeld. Het viel haar veel moeilijker dan ze ooit had gedacht. Vaak ging ze overdag naar haar moeder, om het te kunnen delen.
Of de niet-gelovige moeder uit de straat, die vier kinderen heeft, maar gescheiden is. Ze had graag nog een groter gezin gewild, maar die droom kan nu niet meer doorgaan. De meeste tijd zijn de kinderen bij haar, af en toe bij hun vader. En 'dichterbij huis': de vrouw waarmee ik via Instagram contact kreeg, net als mij een reformatorische vrouw. Moeder van twee kinderen die graag een groter gezin had gekregen, maar die na de geboorte van hun tweede niet meer zwanger werd. En ook de moeder die ermee worstelt om haar snel groter wordende gezin aan te kunnen. Haar oudste is net 3 jaar en ze is in verwachting van hun derde.
Ik kwam erachter dat iedere vrouw haar eigen verlangens en gedachten heeft over gezinsvorming. De gemene deler is dat we allemaal lijken te worstelen met wat we zouden willen en wat we aankunnen. Waar we naar verlang(d)en, hoe het leven soms zo anders verloopt en wat onze mogelijkheden zijn. De één hoopte op een gezin en kreeg die niet. De ander weet heel goed wat ze wil: twee is méér dan genoeg. Nog een ander vraagt zich vanuit haar geloofsovertuiging af of ze de zegen van de Heere wel mag 'weigeren'.
Terug naar de bieb: de plek waar ik uren aan m'n boek zat te schrijven. Een heel aantal verhalen van moeders heeft een plek gekregen in het boek. De gesprekken die ik daarvoor voerden waren stuk voor stuk bijzonder. Ik voel me bevoorrecht dat deze vrouwen hun verhaal met me wilden delen. Ik hoop van harte dat ze herkenning zullen oproepen en samen met al het geschrevene tot zegen mogen zijn voor andere echtparen.
Reactie plaatsen
Reacties