Gisteren was ik na lange tijd weer eens met alle kinderen in de bibliotheek. Zo aan het begin van de zomervakantie hebben we de gewoonte om een stapel boeken te halen. Het werd een énorme stapel, want in de vakantie mogen er vijftien boeken mee en die ruimte wordt hier volledig benut. 

Daniël (onze jongste van bijna 2) was ook mee. Hij kwam met een paar boeken uit de prentenboekenbak aanlopen en ik bedacht me dat het wel tijd was om ook een pasje voor hem te nemen. We gingen samen naar de servicebalie en een medewerkster van de bieb hielp ons. Ze zocht onder onze postcode naar m'n naam en kwam erachter dat dat jongetje op mijn schoot ons vijfde kindje is. En toen kwam die ontstellende blik die ik op zulke momenten wel vaker vang. (Pfff, zoveel?)